De feiten over Lelystad Airport en laagvliegen
Ter kennisneming:
Onderstaande brief van de colleges van B&W van de gemeenten Elburg, Hattem, Heerde, Kampen, Oldebroek, Zwolle is op 20 mei j.l gestuurd aan de Minister van Infrastructuur en Waterstaat. Lees verder “Brief zes gemeenten aan de minister I&W: ‘Vertrouwen geschaad’”
Samenwerkende actiegroepen Lelystad Airport vragen minister om gang naar de rechter alsnog toe te staan
De Samenwerkende Actiegroepen tegen Laagvliegen (SATL) hebben minister Van Nieuwenhuizen (Infrastructuur en Waterstaat) verzocht om beroep open te stellen tegen het Luchthavenbesluit Lelystad Airport. SATL beroept zich hierbij op Europese regels, die Nederland op dit moment in de wind slaat. Lees verder “Samenwerkende actiegroepen Lelystad Airport vragen minister om gang naar de rechter alsnog toe te staan”
Vandaag presenteerden Mijndert Ververs en Leon Adegeest namens de samenwerkende actiegroepen tegen laagvliegen de gezamenlijke zienswijze op het luchtvaart besluit Lelystad Airport.
Het is een lijvig document geworden, uitgebracht in boekvorm waarin alle gevonden fouten en risico’s die door het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat bewust en misschien soms onbewust volledig onderbelicht worden.
Mijndert Ververs vat het proces van het doordrukken van de opening van Lelystad Airport heel beeldend samen:
“Lelystad Airport is als een paard wat ze hollend willen beslaan
……….. dat kan helemaal niet, dat paard wordt kreupel!” Lees verder “SATL presenteert vernietigend rapport over Lelystad Airport: ‘Opening vliegveld is onwettig”
De luchtvaartsector en het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat werkten nauw samen bij de beantwoording van Kamervragen over de veiligheid van Schiphol. Dat blijkt uit documenten in het bezit van EenVandaag.
Niet alleen werd feitelijke informatie uitgewisseld, de luchtvaartsector mocht ook meedenken over redeneerlijnen en oneliners van de minister. Kamervragen werden verdeeld, er vond afstemming plaats over debatten en over Kamerbrieven werd overlegd.
Ga hier naar het hele artikel over de verwevenheid overheid en luchtvaartindustrie.
EenVandaag: ‘Luchtvaartsector helpt minister aan oneliners bij beantwoording Kamervragen Schiphol’
Minister Cora van Nieuwenhuizen vindt het niet nodig om een nieuw milieueffectrapport (MER) te maken voor Lelystad Airport nu gebleken is dat laag overvliegende toestellen meer herrie maken dan in de bestaande MER is gemeld.
Lees verder “Actiegroepen Tegen Laagvliegen verbijsterd over kamerbrief belevingsvlucht lelystad airport”
De keuze voor laagvliegen over een dergelijk lange afstand is opmerkelijk. Want al in 2009 waarschuwde de Luchtverkeersleiding het volgende: Lelystad Airport is géén geschikte locatie voor een tweede grote luchthaven, er is simpelweg niet genoeg ruimte in het luchtruim. En Lelystad ligt te dicht bij Schiphol. Dit advies is terzijde gelegd door het ministerie van I&W. Ook is het rapport niet gedeeld met de Tweede Kamer.
Bekijk hier de aflevering van Zembla: ‘Luchtruim niet geschikt voor uitbreiding Lelystad Airport’.
De nieuwe Omgevingswet wordt van kracht, die uitgaat van minder
regels en van meer betrokkenheid van burgers bij de ruimtelijke inrichting
van Nederland. Het beschermen en benutten van de leefomgeving wordt
daarmee een gezamenlijke verantwoordelijkheid van overheid, bedrijven
en burgers.
Om dat te realiseren, is samenwerking nodig. Hoe moet die
samenwerking verlopen? Wie is wanneer aan zet? Welke belangen wegen
mee of wegen het zwaarst? Om ervoor te zorgen dat alle economische,
cultuurhistorische en maatschappelijke belangen worden meegewogen
op een manier die tot consensus leidt, is een aantal randvoorwaarden
noodzakelijk. Het Sociaal en Cultureel Planbureau heeft zich op verzoek
van het ministerie van Infrastructuur en Milieu gebogen over de vraag
welke dat moeten zijn.
In dit essay gaan we in op informatievoorziening als randvoorwaarde
voor een goede weging van financiële, ruimtelijke en sociale belangen.
Overheden hebben daarnaast ‘antennes’ nodig die aanvoelen wie er bij
ruimtelijke plannen betrokken moeten worden, welke informatie en
communicatie daarvoor nodig is, en welke belangen en waarderingen
er spelen. Burgers en hun organisaties moeten op verschillende manieren kunnen participeren.
Participeren gaat namelijk niet vanzelf, ook niet als het in een omgevingsvisie beschreven staat. Er wordt een steeds groter beroep op mensen
gedaan om meer te werken, te zorgen en allerlei taken te combineren, en
nu ook ten aanzien van de leefomgeving. Niet iedereen heeft de tijd, kennis en middelen om dit te doen. Het realiseren van de benodigde randvoorwaarden voor goede informatie, heldere communicatie, passende inspraak en eventueel ondersteuning om een serieuze partner van de overheid te kunnen zijn, raakt de kern van wat steeds vaker de ‘systeemverantwoordelijkheid’ van de rijksoverheid wordt genoemd. Die modieuze term werkt echter verhullend. Het gaat er namelijk niet alleen om dat er een ‘systeem’ van informatievoorziening, inspraak en mogelijke betrokkenheid van burgers bestaat, maar ook dat dat systeem goed werkt. Dat betekent dat het rijk ervoor moet zorgen dat de ervaringen en belangenvan alle betrokkenen bij de omgevingsvisie er daadwerkelijk toe doen.
Het beter beschermen en benutten van de leefomgeving gaat niet zonder serieuze betrokkenheid van burgers. Maar burgerparticipatie wordt
pas écht gerealiseerd als de overheid zich omgekeerd ook meer responsief
en participatief naar burgers toont.
Ga hier naar de publicatie